Ons verhaal

Vanaf augustus 2016 begonnen Iris en ik aan papa te merken dat het niet zo goed ging met zijn gezondheid. Hij had last van zijn stem en ademhaling en was daarnaast vaak moe. Er was niks aan de hand volgens hem. Gewoon weer even te hard gewerkt. Hij was toe aan wat vitamine D. Toch drongen wij erop aan om eens naar de huisarts te gaan. Hij beloofde dat te doen na de geplande vakantie begin december.

Vorig jaar rond deze tijd vlogen onze ouders naar Lanzarote voor een welverdiend weekje uit. Deze vakantie zal hem vast goed doen dacht ik. Tijdens de vakantie kregen Iris en ik dagelijks een update over de heerlijke vakantie en het mooie weer. Wat fijn voor ze! De dag voor ze terug zouden komen, woensdagochtend, kregen Iris en ik echter een heel ander bericht… We kregen een heel lang bericht van mama. Het gaat niet goed met papa, hij ligt al sinds de derde dag van de vakantie in het ziekenhuis. Ze had de schijn opgehouden door met beide telefoons te appen omdat ze ons niet ongerust wilde maken en hoopte dat papa snel uit het ziekenhuis ontslagen zou worden, maar dat was niet het geval.

Wij schrokken natuurlijk ontzettend en hebben gelijk gevraagd of we het eerstvolgende vliegtuig naar Lanzarote moesten pakken, maar zo erg was het niet dacht mama. We hielden die dag heel intensief contact via de telefoon, maar na het bezoekuur zei mama dat het toch wel een goed idee was om naar Lanzarote te komen.

Donderdagochtend 7 uur vertrok het vliegtuig vanaf Schiphol naar Lanzarote. We hadden een enkeltje geboekt omdat we niet wisten hoe lang we zouden blijven. Bij de incheckbalie werd door een vriendelijke meneer gevraagd of we “lekker samen op vakantie gingen?”  “Nee” was ons antwoord. “O, gaan jullie dan voor zaken weg?” “Nee we gaan naar Lanzarote want onze vader ligt daar doodziek in het ziekenhuis,” zei Iris terwijl ze haar tranen moest bedwingen.

Aangekomen op Lanzarote zijn we gelijk met mama naar het ziekenhuis gegaan. Het was een eindje rijden vanaf het park waar ze verbleef en daarom hebben we besloten en autootje te huren, zodat we dagelijks twee keer op en neer konden naar het ziekenhuis tijdens de bezoekuren. We kwamen gespannen aan in een klein gemeentelijk ziekenhuis. Mama ging eerst de kamer in om papa te vertellen dat wij er waren. Ondertussen zwaaiden Iris en ik vanaf de gang naar Juan, een oude Spanjaard waar papa de kamer mee deelde.

Papa wilde in eerste instantie niet dat we binnen kwamen. We mochten hem niet zo zien, maakte hij met handgebaren duidelijk. Praten kon niet door een groot masker dat vastzat aan zijn hoofd voor beademing. Toch zijn we naar binnen gegaan en hebben we even gezwaaid naar papa. Lang blijven was niet mogelijk want papa was heel erg moe. We hebben ons best gedaan onze tranen in te houden.

We zijn een week gebleven en tijdens deze week ging papa vooruit. Na een paar dagen konden we met elkaar praten als het masker af mocht. Ik denk dat onze komst en de aanwezigheid van mama, papa goed heeft gedaan en kracht heeft gegeven om te vechten. Het afscheid was verdrietig, maar we wisten in ieder geval dat hij snel thuis zou komen.